A Diada de adier foi unha festa cívica, alegri i reivindicativa, con millóns de persoas nas callis de Barcelona, unha festa histórica que foi máis i millor cuberta informativamente por toda a prensa estranxeira que pola "prensa nacional" (madrileña), sobre todo se xulgamus polo apagón i terxiversación (habituais) dos meius audiuvisuais públicos ao serviciu do gobernu de Rajoy. A Diada de adier, a pesar do affaire Pujol i de todu o vinagri eitadu nas tertulias, foi un rotundu éxitu. A contramanifestación "unionista" en Tarragona, pola contra, foi todu un fracasu: apenas 5.000 persoas, cuandu fai un anu en Barcelona foran tres vecis máis.
Non é fácil adiviñar o que vai a pasar en Cataluña nos próximus mesis, pero non é difícil sospeitar que a Lei de Consultas de Cataluña será denunciada diantri do Tribunal Constitucional polo goberno de Rajoy. I non é difícil intuír que esti órganu, un tribunal demasiadu "político" compostu por maxistradus colocadus por PP i PSOE, tumbará esta Lei.
O presidenti catalán tenrá que desconvocar o referendum do 9 de novembri i non le quedará máis remediu que convocar eleccións anticipadas, eleccións que previsiblementi gañará ERC, se os sondeus actuais non mos enganan i a frustración provocá pola decisión (de novu) do Constitucional vai en aumentu. ¿Que fairá Oriol Junqueras de presidenti? O que sempris ha ditu sin ocultación niñunha: le pedirá ao Parlamentu a declaración de independencia de Cataluña.
O presidenti Rajoy deberá sér da súa modorra comodona de casinu capitalinu i é de supoñer que aplicará a Constitución i disolverá a autonomía de Cataluña. ¿Mandará tamén o exércitu a Cataluña? I si fai istu, ¿calcula cuántas das persoas que adier se manifestorin aparecerán diantri dos tanquis? ¿Calcula o danu que istu le provocará á "marca España" en Europa i no mundu? ¿Encherá as prisións con centus de milis de pacíficus i festivus separatistas cataláns? Non, disu nada, en cualquera dos causus tenrá que sentarse a falar, coisa que debeu haber feitu ia fai un par de anus polo menus en vé de encastelarse nunha sacrosanta Constitución que cada vé cheira máis a mofu i a vellu.
Hoxi nalgún periódicu de Madril se propoñía como solución a do "Estadu Libri Asociadu", hemus líu tamén o do Estadu Confederal Asimétricu i varias propostas máis, pero ninhunha pasa polo estadu actual das coisas. ¿Cuál é a proposta de Rajoy? Niñunha, o inmobilismu, a cegueira, negarse a ver que o divorciu catalán é un problema que o sei partidu axigantó ao impugnar un Estatutu de Autonomía de Cataluña que había sidu aprobadu polo Parlamentu catalán i refrendadu pola maioría da xente de Cataluña. O PP, levadu do sei centralismu primariu (non españolismu nin patriotismu, non, centralismu supremacista cavernícola) eitó gasolina no fogu i agó o incendiu é imparabli.
Mutus factoris han axudadu a chegar a esti estadu de coisas: o tradicional centralismu madrileñista do PP; a súa campaña anti-catalana; o bombardeu mediáticu contra Cataluña (lingua, cultura) desde os meius "nacionais"; a amputación do Estatutu polo Tribunal Constitucional; a negativa reiterada a falar por parti do gobernu central, etc., etc. En España se ha creau artificiosamenti polos meius un sentimentu popular anticatalán que ha calau entri todu tipu de xentis. I os cataláns o padecin.
Fai unhus anus, había pasau ei coa miña familia a semana santa nunha vila do norti de Cáceris. Fui con mei fillu i dois amigus a un bar cerca da Praza Maior pa ver un partidu de fútbol entri o Barça i o R. Madrid. Ia antis de empezar o encontru se escutaban no local improperius e insultus contra os cataláns que non viñan a contu. Iniciau o encontru, i levaus por aquilo que Ortega chamaba "la cólera del español sentado", alguén gritó "¡Ca-ta-lanes! ¡Fue-ra-dEspaña!" (por reproducir do máis suavi que alí se dixu) i muta xenti coreó aquela i oitras consignas mesturandu allus con carballus.
Era un partidu de fútbol, de acordu, momentu pa que se desatin as paixóns máis baixas, pero o tipu de "consignas" que se gritaban non tiñan nada que ver co deporti i si coa política. Decidimus marchar sixilosamenti de alí porque mei fillu de oitu anus levaba a súa bufandiña do Barça i non queríamus problemas. I nós éramus galegus, ¿Que pasaría se fósemus cataláns? Posiblementi nada gravi, pero probablimenti subiría o "nivel" agresivu das consignas. Esi mesmu anu habíamus estadu no Nou Camp vendu o equipu dos nosus amoris, o Celta, contra o Barça. Díbamus varius amigus cos nosus meninus todus con bandeiras i camisetas do Celta. I non pasó nada, ao contrariu, todu foi cordialidai i sana rivalidai. Peru cuandu seimus daquel bar cacereñu mei fillu seiu asustadu i nós díbamus "alucinadus".
Na miña propia terra, por influencia desa atmosfera anticalana antis referida, teñu que escutar mutas vecis comentarius i animaladas impropias de xentis civilizadas dirixidas aos cataláns. Un tíu mei, que se considera o homi máis español do mundu -aínda que habitualmenti non fali castelán i no le gustin ni as toirás ni o flamencu-, me dicía esti mesmu verán que a ver qué era isu da secesión, i ei le respondí cun exemplu que me había postu unha vé un colega universitariu catalán: imaxina un matrimoniu no que a muller se sinta minusvalorada e insultada polo maridu (ia non digu maltratada fisicamenti), que o maridu le impoña o que ten que vestir, o que ten que fer de comer, que ela pensa que le sisa algún diñeiru e inclusu que le diga cómu ten que falar, que le prohiba sér de casa cuandu ela queira etc; imaxina que a muller, farta desa situación -real ó imaxinada- i de que o maridu se negui a falar desis problemas, decide abandonar a casa i dirse a oitra pa ficer vida propia, pero o maridu le respondi que o matrimoniu é pa toda a vida, indisolubli, i que o ten que aguantar o restu da súa existencia (ia non queru pensar si a ameaza con pegale ó efectivamenti le pega por intentar dirse). ¿Tu que pensarías? ¿Estás a favor ó en contra do divorciu? I mei tío me dixu: "por supostu, nesa situación a muller ten que divorciarse i dirse, por dignidai i por supervivencia". Pois isu mesmu é o que sintin mutus cataláns. Cuandu a convivencia é imposibli, non hai diálogu i unha persoa ten sensación de abusu continuo, o millor é separarse amistosamenti. Se os dois querin, podin seguir mantendu unha relación cordial, poden ficer coisas xuntus e inclusu traballar xuntus en determinadus proiectus, pero ia non van convivir baixu o mesmu teitu. Se un está a favor do divorciu, non podi estar en contra da separación amistosa i civilizada. I non me veñan con Balcáns, Chequia i Eslovaquia se separorin i a xenti se sigui levandu ben, que de todu hai na viña do Señor.
A mutus dus meis amigus non le gustaría que Cataluña se independizase i algunhus opinan, como o gobernu i o partidu maioritariu da oposición, que o restu de españois deberían tamén pronunciarse en referendum. Perfectu, aínda que non votorin todos os canadenses cuandu foi o referendum de Quebec, ni van a votar todus os británicus (inglesis, galesis e irlandesis do norti) agó non referendum escocés. Pero ben, que así se faga, que todu o mundu opini, voti, despois dunha campaña con debatis informativus serenus i con datus clarus veremus o que pensan unhus i oitrus. Cuandu le digu istu, o mei amigu catalán dici que sería tan "anormal" como si para que fosi posibli unha separación entre un matrimoniu tuvesin que opinar i dar a súa aprobación i consentimentu os sogrus, os irmanus, os cuñadus, os sobriñus i demais familia. A separación ó a reconciliación nunha relación é coisa de dois, non de ducentus dois. Isu é o que dici el.
Ei pensu que debemus poder falar destas coisas con tranquilidai, sen sacar navallas ni insultus. Fai cen anus se independizorin Cuba i as Filipinas i España seguiu vivindo, non foi o apocalipsis. O importanti é debater con argumentus, con datus, con razóns i co corazón, que todu conta, porque doitru modu non estarían adier en Barcelona formandu unha enormi V de votar, de vitoria, de vencer, de voluntai, cuasi dois millóns de cataláns. Se podi enganar a muta xenti unha vé, pero non mutas vecis. A xenti que adier seiu á calli non diba enganá por terceira vé, diba mui conscienti do que quería: votar no referendum do 9-N. I é indiferenti se a mí me gusta ó no me gusta esta historia, porque esta historia é delis, como delis é a decisión sobri o sei futuru i o dos seis fillus. Teñan ó non no futuru oitru pasaporti, os meis amigus cataláns seguirán sendu sempris os meis amigus.
Este diario lo hacemos todos. Contribuye a su mantenimiento
ING Direct - Sierra de Gata Digital
Nº CC ES 80 1465 010099 1900183481